پروفسور پروانه وثوق؛ زنی از تبار مهر

پروفسور پروانه وثوق، بانویی از تبار نور و مهر، در اسفندماه ۱۳۱۴ در شهر همدان چشم به جهان گشود؛ در خانواده‌ای اصیل و فرهیخته از آشتیان که نامشان با فرهنگ، دانش و خدمت گره خورده است. اما پروانه وثوق، تنها متعلق به زادگاهش نبود؛ او متعلق به همه ایران بود. به همه کودکانی که چشم امیدشان به دستانی پر از مهر و دانایی بود.

پروانه وثوق، طبیبی نبود که تنها با نسخه و دارو درمان کند؛ او طبیبی بود که با نگاه مهربان، صدای آرام و قلبی سرشار از عشق، امید را به دل‌های کوچکِ بیمار هدیه می‌داد. از نخستین روزهای شکل‌گیری مؤسسه محک، چون ستونی استوار، کنار بنیان‌گذاران ایستاد و در جایگاه رئیس هیأت امنا و رئیس علمی بیمارستان فوق تخصصی سرطان کودکان محک، دانش و عمر خود را بی‌دریغ و بی‌هیچ چشم‌داشتی وقف کودکان مبتلا به سرطان کرد.

پروفسور وثوق، دکترای عمومی خود را در سال ۱۳۴۲ از دانشگاه تهران دریافت کرد و مسیر علمی‌اش را در معتبرترین دانشگاه‌های جهان از جمله کمبریج، ماساچوست، ایلینوی و واشنگتن ادامه داد. اما انتخابش، بازگشت به وطن و خدمت به کودکان این سرزمین بود. او از پایه‌گذاران رشته فوق تخصصی خون و سرطان کودکان در ایران و بنیان‌گذار بخش هماتولوژی و آنکولوژی بیمارستان علی‌اصغر بود.

با آغاز به کار بیمارستان فوق تخصصی محک در سال ۱۳۸۶، بیش از ۱۴۶۰ کودک مبتلا به سرطان، از دانش، دلسوزی و هدایت علمی او بهره‌مند شدند. حضوری بی‌ادعا، عمیق و پرشور که نه بر جایگاه و حقوق، که بر باور عمیقش به انسان‌دوستی استوار بود.

در کنار فعالیت‌های بی‌وقفه در ایران، پروفسور وثوق عضو فعال انجمن‌های بین‌المللی چون SIOP، UICC، MECCA و PODC بود و بیش از ۱۰۰ مقاله و کتاب علمی درباره سرطان و بیماری‌های خونی کودکان از او به‌جای مانده است.

سرانجام، این بانوی فرهیخته و فداکار، صبح یکشنبه ۲۹ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۲، در آرامشی آمیخته با عشق، دیده از جهان فروبست. اما نامش، یادش و تأثیرش در تار و پود مؤسسه محک و قلب‌های هزاران کودک و خانواده، تا همیشه زنده خواهد ماند.