مبادا پشت کودکان محک خالی بماند

کاش قلم می­شکست و این روز را نمی­نوشت: روزی که صدای طبل جنگ بر سراسر آسمان ایران‌مان طنین انداخته و چه سخت است که با چشمانی پر از خون و اشک، لبخندمان را روی صورت نگه داریم مبادا ترس به جان کودکان‌مان، بر تخت بیمارستان بیفتد؛ کودکی که همین حالا در میان جنگی دیگر است: جنگ با بیماری.

ایرانی! اینجا در کنار ما، مادران و پدرانی هستند که بیم و اضطرابشان بیش از همه ماست: وای اگر طوری شود که دارو به فرزندم نرسد، وای اگر جوری شود که درمانش نیمه تمام بماند…

ایرانی! در این هنگامه دود و آتش و آوار، پدران و مادران کودکان محک را فراموش نکن که واهمه­‌شان از همه ما بیشتر است.

ایرانی! به یاد بیاور که در تمام تاریخ‌مان پشت به پشت هم داده­‌ایم تا مثل ققنوس از خاکسترمان برخیزیم.

ایرانی، هم‌وطن، هم‌قبیله، هم‌درد! مبادا پشت کودکان محک خالی بماند. خدا آن روز را نیاورد، خدا آن روز را نیاورد…