چهلمین روز درگذشت “پروانه” محک

انسان‌های ماندگار را از خاطره مانای آنها باید شناخت. روز پنجشنبه ۶ تیرماه ۱۳۹۲ جمعی از اعضای هیأت امنا و مدیره محک، جمعی از اساتید و متخصصان حوزه پزشکی، شاگردان، دوستداران، یاوران، کودکان مبتلا به سرطان و والدین آنها برای قدردانی و بزرگداشت یکی از همین انسان‌های ماندگار، زنده یاد “پروفسور پروانه وثوق” به مناسبت چهلمین روز درگذشت ایشان و برای به اشتراک گذاشتن یاد و خاطره این بانوی فرزانه در سالن آمفی تئاتر موسسه محک گرد هم آمدند.

این مراسم بهانه خوبی برای شناخت بانویی بزرگ بود، انسانی فرزانه که همچون فرزانگان دیگر بخشی از جنبه‌های معنوی شخصیت او پس از حیاتش و با خاطراتی از زبان همکاران و شاگردان و بیمارانش آشکار شد. در این مراسم افرادی که به نحوی با زنده یاد دکتر وثوق آشنایی داشتند از پروانه مهربان محک گفتند.
همچنین در این مراسم یاد و خاطره زنده یاد دکتر “مینا ایزدیار” بنیانگذار انجمن تالاسمی ایران که اول تیرماه امسال از میان ما رفت نیز، گرامی داشته شد و حاضران برای ادای احترام به این استاد فرهیخته به پا خاستند.

ثبت است بر جریده عالم دوام ما…
به راستی که “هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق”. زنده یاد دکتر پروانه وثوق که عاشقانه زیست و عاشقانه برای کمک به کودکان مبتلا به سرطان تلاش کرد در ذهن و قلب دوستدارانش زنده است. محک وام دار فداکاری ها و زحمات اوست؛ اویی که به گفته همکار قدیمی‌اش، دکتر مردآویژ آل بویه، عضو هیأت امنای محک، سرشار از روحیه همکاری بود، از جان مایه می‌گذاشت، متدین و بدون تکلف بود و برای بیماران نه پزشکی، که مادری می‌کرد.

برای محک و تمام اعضای آن که در حکم فرزندان این مادر مهربان هستند، پروفسور وثوق زنده خواهد بود… مادری که دکتر عظیم مهرور، رئیس بیمارستان فوق تخصصی محک او را بدون جایگزین می‌داند و رابطه‌اش را با انسان‌ها، افسانه‌ای توصیف می‌کند. مادری که نگاهش، عملش و حرف‌هایش آموزش بخش شاگردانش بوده است.

آنطور که می‌پسندید زندگی کرد و آنطور که می‌پسندید درگذشت…
محبوبیت “پروانه” محک هنگام پخش فیلم کوتاهی از او در مراسم چهلمین روز نبودنش چه زیبا آشکار شد. همه حاضران هنگام تماشای کلیپ با سرازیر شدن اشک هایشان منش و فکر و عمل بانویی را می‌ستودند که عمرش را در خدمت کردن به انسان ها صرف کرد. والدین کودکان محک که بعضی از آنها همراه فرزندانشان در مراسم حضور داشتند نیز در نبود پزشک مهربان محک اشک می‌ریختند و خوشحال بودند که شاگردان او مسیر پر مهر این بانو را ادامه می‌دهند. بانویی بزرگ که به گفته دکتر احمد روان پارسا همکار ۴۰ ساله دکتر وثوق، “آنطور که می‌پسندید زندگی کرد و آنطور که می‌پسندید درگذشت.”

سعیده قدس، بنیانگذار محک، آرزویی زیبا را بیان کرد. اینکه آموزه‌های علمی و معنوی زنده یاد دکتر پروانه وثوق همواره بزرگ داشته شود و چراغ راه باشد.

دکتر امیر عباس هدایتی فوق تخصص خون و آنکولوژی و شاگرد و همکار دکتر وثوق در بیمارستان محک به خاطره‌های خود با دکتر وثوق و آموزش های اخلاقی و علمی که از ایشان برایش به یادگار مانده، اشاره کرد.

دکتر انصاری رئیس بخش خون بیمارستان علی اصغر رفتار، گفتار و حتی پرونده نوشتن استادش را الگو می‌داند؛ الگویی که به گفته دکتر آذرکیوان، فوق تخصص خون و هماتولوژی سازمان انتقال خون ایران، فداکاری و عشق را می‌نمایاند.

به راستی که عمر چنین انسان های کتابی است قطور؛ زندگی و منش امثال دکتر پروانه وثوق کتاب هایی خواندنی‌اندکه سطر سطرشان عرصه یادگیری است.

تمام اعضای خانواده بزرگ محک به احترام مقام والای “پروانه” فداکار و عاشقشان می‌ایستند. می‌ایستند برای بزرگداشت بانویی که روحش سرشار از نیکوکاری، انسانیت و ارزش‌های ناب نوع دوستی بود. می‌ایستند برای عرض ارادت به پزشکی که دغدغه اصلی زندگی‌اش، خدمت داوطلبانه و بدون هیچ چشم داشت به کودکان مبتلا به سرطان بود…

در سینه های مردم دانا مزار ماست…
دکتر میترا قالیبافیان از شاگردان و همکاران این استاد فرهیخته در بیمارستان محک، احساسش را درباره استادش را از زبان حافظ بیان کرد:

محک یک عمر تلاش صادقانه و زندگی عاشقانه پروانه وثوق را می ستاید و قدردان تمامی همراهانی است که مهر بی دریغشان را برای اعتلای خدمت رسانی به کودکان مبتلا به سرطان از محک دریغ نمی‌کنند. بی شک نام و یاد “پروانه وثوق” به خاطر خدمات بی بدیلش به کودکان مبتلا به سرطان در زمره بزرگان این خاک باقی خواهد ماند.
یادش مانا، راهش پویا…