برای محیط زیست‌مان تا دیر نشده است بیدار شویم

یک زمانی زمستان‌ها برف داشت. برف روی خرمالوهای به شاخه مانده می‌نشست. پدربزرگ‌ها می‌گفتند برف زمستان، گسی را از مزه خرمالو می‌گیرد. حالا زمستان‌ها برف نمی‌آید.

یک زمانی تابستان‌ها آفتاب داغ داشت. مادربزرگ‌ها می‌گفتند تیغ آفتاب تابستان، خرما را رسیده می‌کند و توت را شیرین. حالا بسیاری توتستان‌های شهرهای بزرگ به خاطره‌های خیلی دور تبدیل شده‌اند.

یک زمانی بهار باران داشت و پاییز باد. بچه‌ها قاصدک شکار می‌کردند. دور و برشان پروانه و کفشدوزک می‌دیدند. درخت‌ها لانه چرخ‌ریسک‌ها بودند. زیر بام‌ها، خانه پرستوها.

ولی امروز… امروز اگر همین چند تا کبوتر و کلاغ و گنجشک نمانده بودند باید پرنده را در کتاب‌های عکس‌دار به بچه‌هایمان یاد می‌دادیم و این‌ها همه حاصل نامهربانی ما با محیط زیستی است که همه چیز به ما داده است.

امروز روز جهانی محیط زیست است. برای خانواده محک که زیستن را ارج می‌نهند و بیماری و نیستی را دوست ندارد، مراعات محیط زیست موضوع مهمی است. هر کدام از ما باید به شکلی و راهی حال طبیعت را خوش کنیم، تیمارش کنیم. بدون اینکه مسئولیت را گردن دیگری بیندازیم بیایید به هم بگوییم چطور این کار را می‌کنیم. راه شما کدام است؟ همین زیر بنویسید. بگذارید از هم یاد بگیریم و با گردن بلند به دیگران بگوییم که این کارها را از دوستان محکی‌مان یاد گرفته‌ایم چون ما اعضای خانواده بزرگ محک، حرمت محیط زیست‌مان را نگه می‌داریم. کاش روز جهانی محیط زیست تلنگری باشد به همه ما که تا از این دیرتر نشده است کاری کنیم.