به ترانه‌های شیرین، به بهانه‌های رنگین…

کم‌کم داریم یه صداهایی می‌شنویم. صداهای قشنگ از دور داره به ما نزدیک میشه، بلندتر میشه. صدای خنده‌ست. صدای خنده‌های بچه‌های محکه. بچه‌هایی که بهبود پیدا کردن و به سلامتی رسیدن. با صدای هر خنده، یه گل توی دلِ ما شکوفه می‌زنه. یه گل که بوی امید میده. دلمون توی این سال‌ها شده گلستان. سلامتیِ اونا، بهار یه زندگیِ جدیده. توی این بهار تازه نفسِ تازه از راه رسیده برای خوشحال بودنمون چه بهانه‌ای رنگین‌تر و چه ترانه‌ای زیباتر از سلامتی فرزندان محک…

اگه ما از فرزندان مبتلا به سرطان سرزمینمون حمایت کنیم، صدای خنده‌شون بلندتر، کشیده‌تر و جون‌دارتر میشه… چه بهانه‌ای رنگین‌تر از این بهار زیبا که یاریگر فرزندان محک باشیم تا ترانه‌ی سلامتی در جانشون جاری بشه…