راه و رسم پروانه‌گی؛ آرزوهای بزرگ

تالاسمی. به یاد می‌آوریدش؟ دیده بودید کودکانی را با رنگ رخساره‌ تیره و صورت‌های زیبایی که تالاسمی کوشیده بود نازیبایشان کند؟ کسانی که در دهه‌های پنجاه و شصت خورشیدی به مدرسه رفته‌اند، حتما خاطره‌ای از کودکانی بین هم‌کلاسی‌ها یا هم‌مدرسه‌هایی دارند که مبتلا به تالاسمی بوده‌اند.

جاوید نام پروفسور پروانه وثوق این کودکان را درمان می‌کرد ولی پروانه به کم راضی نمی‌شود: او پرنده افق‌های بلند است؛ پس چنین شد که پروفسور وثوق کمر به ریشه‌کن کردن این بیماری بست تا کودکان سرزمینش را یک بار برای همیشه ازین بیماری مصون کند. این هدف به ظاهر دست نیافتنی، با کوشش و اراده‌ ایشان و جناب آقای دکتر آل‌بویه –که عمر پر برکتشان طولانی باد – برآورده شد.

رسم پروانه‌گی، داشتن آرزوهای بزرگ است. پروانه‌ داستان ما هم با عزمی بزرگ دست به کاری عظیم برای سرزمینش زد. پروانه‌ها، این چنین پروانه می‌شوند.