روز ثبت محک بر همه ما مبارک

یکی از روزهای آخر اسفند بوده است آن روز. بوی عید بوده و التهاب دلپذیر روزهای آخر. با آخرین امضا پای آخرین برگ، چیزی ثبت می‌شود که نامش محک است. چه فال فرخنده‌ای که این اتفاق در روزهایی می‌افتد که ما ایرانیان خود را در آنها نو می‌کنیم: خانه را می‌تکانیم از غبار سال کهنه، بنفشه در باغچه می‌کاریم و دلمان برای رفتگان تنگ می‌شود.
محک ولی برای مانایان است که اگر نبود حالا سه دهه از روز آخرین امضای ثبتش نمی‌گذشت. مانایانی که سی سال است این نهال را به جان آب می‌دهند. بله، شما. شما را می‌گویم که سی سال است چراغ این خانه را روشن کرده‌اید، پایش ایستاده‌اید و برایش مانده‌اید. صدای خنده هر بچه‌ای که زیر سقف خانه‌اش بپیچد، پاداش پایمردیتان.