سی سالگی خانواده مان مبارک

اگر پیاده‌روهای اطراف بیمارستان‌ها بتوانند حرف بزنند، داستان‌‌های رنگارنگی برای گفتن دارند؛ قصه‌هایی از تولد و مرگ، خنده و اشک، جدال امید و ناامیدی. اما از تکان‌دهنده‎ترین خاطراتشان که بپرسی، خواهند گفت: پدر و مادری که دور از خانه و کاشانه، در شهری غریب، در پیاده‌روهای اطراف بیمارستانی چادر زده بودند تا کودکشان بر تخت بیمارستان آن روزهای طولانی درمان را بگذراند. پدر و مادری که فرششان، زمین سرد و سقفشان آسمان ابری شهر غریب بود و پر تجمل‌ترین اسباب زندگیشان، فلاسک کوچکی، پر از چای شب‌مانده.
محک از بدو تأسیس در سی سال پیش، حمایت از خانواده‌هایی که فرزندشان مبتلا به بیماری سرطان شده بود را از اولویت‌های اول مأموریت خود تعریف کرد. پیاده‌روها می‌توانند شهادت دهند که سال‌هاست، خانواده هیچ کودک مبتلا به سرطانی را درمانده و آواره و بی‌سقف و پناه ندیده‌اند. پیاده‌روها می‌توانند شهادت دهند که هیچ پدری را به خاطر فقر در تردید اینکه درمان فرزندش را ادامه دهد یا از آن صرف‌نظر کند ندیده‌اند. به لطف اعتماد و یاری شما، ۳۰ سال است والدین کودکان مبتلا به سرطان بیش از هر چیزی تنها به درمان کودک خود می‌اندیشند و هزینه‌های درمان سرطان شالوده زندگی‌شان را زیر و رو نمی‌کند. به لطف اعتماد شما ۳۰ سال است مشاورانی متخصص و دلسوز کنارشان هستند تا اندوه و خشم و سردرگمی‌شان را چاره کنند. درود بر تک‌تک شما که اعضای خانواده‌مان هستید؛ خانواده‌ای برای حمایت از کودکان مبتلا به سرطان که امسال سی ساله شد. روز خانواده بر ما مبارک.