همدلی از همزبانی بهتر است

شاید هیچ شاعری در تاریخ ادبیات ایران به اندازه جلال الدین محمد بلخی لقب و عنوان نداشته باشد: مولوی، مولانا، رومی و چندین نام دیگر و شاید در تاریخ ادبیات جهان هیچ شاعری به اندازه جلال الدین محمد بلخی مردمان دیگر کشورها را وسوسه نکرده باشد تا او را هموطن خویش بنامند: از افغانستان و تاجیکستان تا ترکیه و آذربایجان کوشیده‌اند تا این فرزند خراسان بزرگ را گنجینه معنوی خود بدانند. بیهوده نیست که او تا همین امروز پُرترجمهترین شاعر ایرانی بوده است. زیرا به زبانی انسانی سخن می‌گوید که زبانی قابل دریافت برای تک تک فرزندان آدم است. این نشان می‌دهد که مفاهیم والای شعر و نثر مولانا در هیچ مرز و حدی نمی‌گنجد و همانطور که خود گفته اهل جهان است:

نه از هندم نه از چینم نه از بلغار و سقسینم

نه از ملک عراقینم نه از خاک خراسانم

مکانم لامکان باشد نشانم بینشان باشد

نه تن باشد نه جان باشد که من از جان جانانم

ما در محک باور داریم که عشق حد و مرزی نمی‌شناسد. ما به چشم تبلور بسیاری از آموزه‌های مولانا را به واسطه عشق و مهر شما زیر سقف محک جاری می‌بینیم. آنگاه که می‌گوید همدلی از همزبانی بهتر است، انگار امروز ما در محک را دیده است؛ امروزی که کودکان محک فارغ از زبان و لهجه و قومیت از همدلی و مهر نیکوکاران این خانواده بزرگ برخوردار می‌گردند.