همه با هم طبیعت را تیمار کنیم!

روزهای عید رفتند و ما ماندیم و پهنه بی‌کران آسمان… ما ماندیم و وسعت زمین… ما ماندیم و
استواری کوه… گستره دریا… شکوه جنگل… ما ماندیم و حوض‌های کوچک ماهی گلی…
شعر سهراب را با خودمان مرور کنیم:
ابری نیست… بادی نیست… می‌نشینم لب حوض: گردش ماهی‌ها، روشنی، من، گل، آب…
پاکی خوشه زیست!
حالا که ما ماندیم و این طبیعت تب‌دار… تیمارش کنیم تا جهان بیمار نباشد.
تیمارش کنیم تا این امانت را به دست آیندگانمان برسانیم… به دست همین کودکان مبتلا به سرطانی
که فرداهای سلامتی‌شان را در طبیعت زیبا بگذرانند.