پسرم قرنطینه رو به سلامتی گذروند

«می‌گن در ناامیدی بسی امید است. این جمله برام معنا و مفهوم خاصی نداشت تا اینکه پسرم امیرسام به سرطان مبتلا شد و درمان روی بدنش جواب نداد. همون وقت‌ها بود که حتی زیباترین اتفاقات جهان هم برام پوچ و بی‌معنی بود. اگه همه آتیش‌های دنیا گلستان می‌شد، مردم از شادی قهقهه می‌زدن و جهان توی خوشحالی غوطه‌ور ‌بود، دنیای من دست‌های پسر‌م بود که روز به روز نحیف‌تر می‌شد.
من و مادرش تنها آرزوی زندگی‌مون این شده بود که پسرمون بتونه مثل قبل توی پارک کوچیک محله‌مون سوار تاب و سرسره بشه و از خوشی ذوق کنه. دیگه ناامیدی‌ای بالاتر از این وجود نداشت که درمان امیرسام جواب نداده بود. اما شب سیاه یأس‌مون با «پیوند سلول‌های بنیادی» به صبحی درخشان تبدیل شد. تنها جگر‌گوشه‌مون نمونه سازگاری پیدا کرد که بتونه با پیوند به زندگی برگرده.
روزهای سختی بود، اما من و مادرش جان تازه‌ای گرفته بودیم. سختی پیوند و روزهای پراسترس قرنطینه رو به امید سلامتی امیرسام تحمل می‌کردیم و روزی که متوجه شدیم پیوند جواب داده و فرزندمون رو به بهبودیه، ساعت‌ها اشک شوق ریختیم و خدا رو شکر کردیم.»
زیر سقف محک ناامیدی‌های زیادی به امید تبدیل شد و بیش از ۶۵۰۰ قهرمان شجاع تونستن با سلامتی کامل دست پدر و مادرشون رو بگیرن و به خونه برگردن. از شما ممنونیم که حتی در روزهای سخت شیوع کرونا که حال و هوای قرنطینه رو تجربه می‌کنیم، دست فرزندان کوچک محک رو در راه طولانی مبارزه با سرطان رها نمی‌کنین. خدا کنه سلامتی به دنیای همه‌مون برگرده.
پی نوشت: عکس تزئینی است.