چراغ باغچه‌بان نباید خاموش شود

استان آذربایجان؛ شهر مرند؛ دبستان احمدیه؛ صد و یک سال پیش یکی از معلمان این مدرسه، تصمیمی گرفت که اسمش را برای ابد در تاریخ این سرزمین جاودانه کرد. «جبار باغچه‌بان»، مرد بزرگی بود که تصمیم گرفت تا به ناشنوایان بیاموزد که چگونه با بقیه مردم با زبانی جدید ارتباط برقرار کنند: زبان اشاره.

تا آن روز ناشنوایان، غنچه‌های بسته‌ای بودند که در تاریکی خانه‌هایشان پژمرده می‌شدند. دستان جادویی این معلم بزرگ به ناشنوایان یاد داد که آن‌ها نیز با دستانشان حرف بزنند. رقص دست آنها باعث شکوفایی‌شان شد.

سکوت به سر آمد. وقت حرف و رابطه شد. چه گلها که از باغچه جبار باغچه‌بان قد کشیدند و عطرشان در جهان پیچید. امروز روز جهانی و ملی ناشنوایان است. روزی برای گرامی‌داشت تمام معلم‌هایی که در راه آموزش ناشنوایان چون کوه مقاوم بودند و چون خورشید زندگی‌بخش.

روزی برای گرامی‌داشت ناشنوایانی که از هیچ نقصی نمی‌ترسند و سختی‌ها را از پا درمی‌آورند. در این روزهای کرونایی یادمان باشد که عزیزان ناشنوای ما روزهای سخت‌تری را نسبت به دیگران پشت سر می‌گذارند. استفاده از ماسک باعث شده که یکی از اصلی‌ترین راه‌های ارتباطی آن‌ها بسته شود و دیگر نتوانند مثل سابق با نگاه به لب‌های دیگران متوجه حرف‌هایشان بشوند.

امروز دوباره چراغ‌های رابطه ناشنوایان سوسو می‌زند و حالا فرصت آن است که هر کسی آن طور که می‌تواند این چراغ را روشن نگه‌ دارد. امید که سازمان‌ها و مؤسسات مردم‌نهاد مسئول در حوزه ناشنوایان به روش‌هایی جهت فرهنگ‌سازی و تولید ماسک مناسب ناشنوایان فکر کنند و هر کدام از ما هم با یاد گرفتن چند جمله به زبان اشاره، کاری کنیم تا ارتباط ناشنوایان با دنیای اطراف‌شان غیرممکن نشود.

هفته جهانی ناشنوایان گرامی باد