یاد و خاطره پروانه باغ محک، همیشه همراه ماست

وقتی عرض زندگی کسی از طول آن بیشتر باشد، وقتی مسیر زندگی کسی پر از تجربه‌های زیسته باشد، به هنگام نبودش هر کس از او به شکلی متفاوت یاد خواهد کرد؛ زنده‌‌یاد پروفسور پروانه وثوق از آن‌گونه مردمان است: هر کس از او یادی دارد منحصر به فرد ولی مشترک در یک نکته: پایبندی ایشان در کمال اخلاق‌ و انسانیت به حرفه‌ای که برگزیده بودند. این حرفه چنان با زیستن ایشان درآمیخته بود که تبدیل به روش زندگی‌شان شده بود.

زندگی و حرفه ایشان چیزی نبود جز تسکین درد کودکان مبتلا به سرطان و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کردند. در سال‌های پایانی عمرشان رنج سفرهای بسیار طولانی را برای آموختن آخرین و جدیدترین روش‌های درمان می‌پذیرفتند تا شایسته‌ترین‌ها نصیب فرزندان این سرزمین شود. هر جا که مربوط به منفعت بیمارانش بود قاطعیتی مثال‌زدنی در برابر همه داشت اما همان استاد جدّی، شاگردی فروتن در برابر انسانیت بود و هر روز با کیسه‌ای پر از شکلات از جلوی چشم همه عبور می‌کرد و به اتاق ویزیت بیماران می‌رفت؛ چنین پدیده‌ای بودند پروفسور پروانه وثوق.
روان‌شان تا ابد در آرامش و یادشان تا همیشه زنده.

پی‌نوشت: چند هفته پیش از شما خواسته بودیم برای گرامیداشت سالگرد پرفسور پروانه وثوق، بنیانگذار طب آنکولوژی کودک در ایران، خاطرات خود از ایشان را برایمان بفرستید. در این ویدئو برخی از پیام‌های زیبای شما را می‌خوانیم. ممنونیم که به دعوت ما پاسخ دادید.