برای مادر بخش پیوند

از قدیمی‌های بیمارستان محکه؛ می‌‌گه: یه بار تصمیم گرفتم که محل کارم رو عوض کنم؛ اما دید‌م نمی‌تونم. دیگه فهمیدم که محک برای ما فقط یک محل کار و بیمارستان معمولی نیست که یک روز به اون بیایم و یک روز هم بریم. شاید اومدنش دست خودمون باشه که من می‌گم نیست، اما رفتنش قطعا دیگه دست خودمون نیست.

وقتی تو بیمارستان محک مشغول به کار می‌شیم شاید مادر و پدر یکی دو تا بچه باشیم، شایدم نباشیم؛ اما رفته رفته متوجه می‌شیم که تو هر اتاق بیمارستان یه فرزند داریم؛ چند روز پیش یکی از بچه‌های بخش پیوند که مادرش رو تو کرونا از دست داده یه نقاشی برام کشید. پایین نقاشی‌اش هم نوشته: «برای مادر بخش پیوند». همین جملات کوتاه باعث می‌شه تا باور کنیم ما در محک یک خانواده‌ایم؛ خانواده‌ای که برای رسوندن فرزندانش به روزهای خوش سلامتی تلاش می‌کنه.