در سی سالگی محک، خانواده هیچ کودکی سرگردان شهری غریب نیست
- ۲۵ اردیبهشت ۰۰
- 439 بازدید
- 0 دیدگاه
یادداشتی از مدیر خدمات حمایتی موسسه محک
جامعه‌شناسان، خانواده را کوچک‌ترین واحد اجتماعی قلمداد می‌کنند؛ اشتباه بزرگیست اگر فریب این کوچک‌ترین بودن را بخورید: چرا که این کوچک‌ترین واحد اجتماعی هم‌زمان پراهمیت‌ترین واحد اجتماعی انسانی است. هر تغییر در ساختار و کارکرد خانواده باعث تغییرات شدید در ساختار جامعه می‌شود. اهمیت و فرصت و تهدیدی که تؤامان در این نهفته است، باعث شده تا سازمان ملل ۱۵ می را به نام روز جهانی خانواده نامگذاری کند. در قطعنامه مصوب مجمع عمومی سازمان ملل، چندین هدف و دلیل برای این نامگذاری ذکر شده است که خلاصه تمامی آنها در چند کلمه چنین است: حفظ بنیان خانواده.
سی سال پیش، محک، یاری رساندن به خانواده‌هایی که کودکی مبتلا به سرطان دارند را به عنوان هدف اول این موسسه، انتخاب کرد. خدمات دیگر از جمله خدمات درمانی بعدها به مأموریت مؤسسه افزوده شدند. بنیانگذار مؤسسه و هسته اولیه یارانی که به او پیوستند، بر این اندیشه بودند که بحرانی چون ابتلای کودک خانواده به بیماری سخت‌درمانی چون سرطان ممکن است چنان تکانه¬ای در بنیان خانواده ایجاد کند که تبعات آن تا سال‌ها گریبان‌گیر والدین، کودک بیمار و خواهر و برادر او باشد. در مواردی این بحران می¬تواند شاکله خانواده را متزلزل کند، آسیب‌های اقتصادی، روانی و عاطفی برای اعضای خانواده ایجاد کند و باعث شود که این مهم‌ترین واحد اجتماعی کارکردهای خود را از دست داده و تضعیف شود.
هنگام تأسیس موسسه محک، دیدن خانواده‌هایی که در پیاده‌روهای اطراف بیمارستان‌ها به مدتی نامعلوم، بر تکه‌ای زیرانداز زندگی می‌کردند، منظره‌ای غریب نبود. بیکاری نان‌آور خانواده که کودکش را برای درمان به تهران و یا شهرهای بزرگ آورده بود، رها شدن دیگر کودکان خانواده و عدم نظارت پدر و مادر بر احوال آنها، تیره شدن تدریجی روابط والدین با یکدیگر اموری بودند که باعث شدند تا محک اولین هدفش را حمایت از خانواده کودکانی که مبتلا به بیماری سرطان هستند، اعلام کند؛ این حمایت جنبه‌های مختلف اقتصادی و روانی را در برمی‌گیرد.
امروز محک بعد از ۳۰ سال به یاری اعضای خانواده بزرگ خود با افتخار اعلام می‌کند که دیگر هیچ خانواده‌ای به دلیل سرطان فرزندش در خیابان‌های شهری غریب سرگردان نخواهد شد و پشت در بیمارستان‌ها چادر نخواهد زد. هیچ خانواده‌ای به جبر فقر بر سر دوراهی درمان یا رها کردن درمان فرزندش نمی‌ماند. هیچ خانواده‌ای با حسرت اینکه کاش کوشش بیشتری برای درمان فرزندم می‌کردم، باقی روزهایش را در اندوه و حسرت نخواهد گذراند. و اینها همه به یاری اعتماد مردمان نیکوکار این سرزمین است که سی سال است چون کوه پشت تمام کودکان مبتلا به سرطان و خانواده‌هایشان ایستاده‌اید. روز خانواده بر تمام اعضای خانواده نیکوکاری ایران مبارک.
بهناز آسنگری
مدیر واحد خدمات حمایتی