سکوهای قهرمانی منتظر بچه‌های محک است

آرین ۱۵ سالشه، هنوز یکسالش نشده بود که به جمع بچه‌های محک پیوست؛ پدر، مادر و آرین، روزهای سختی رو پشت سرگذاشتن تا به این روزها برسن؛ روزهایی که آرین مدال قهرمانی دومیدانی رو گرفته.

دومیدانی رو از دویدن در حیاط ۴۰ متری مدرسه شروع کرده و امروز انتخابی تیم ملی شده؛ آرین بارها در زندگیش به خاطر بیماری مجبور شده انتخاب­‌هایی رو کنار بذاره ولی در نهایت راهشو پیدا کرده و ادامه میده تا روزی که خودش مربی دومیدانی کودکان کم‌بینا بشه.

میگه چیزی که از محک یادشه اتاق بازی و جشن­‌های زیادیه که توش شرکت می­‌کرده؛ اون‌قدر در محک بهش خوش می­‌گذشت که تنها سایه­‌ای محو از لحظه‌های خوابیدن روی تخت، رگ­‌گیری و وصل بودن آنژیوکت در ذهنشه و بیشتر خنده و شادی و بازی رو از اون سال­‌هایی که خیلی کوچیک بوده یادشه. در همین اتاق­‌های بازی بود که فهمید به موسیقی از نوع سازهای کوبه­‌ای علاقه داره و الان می­تونه تنبک و کاخون را بنوازه و جالبه بدونید آرین یکی از بازیگران فیلم «ناگهان درخت» در سال ۹۶ هم بوده.

به نظر شما رمز این همه صبوری و پشتکار آرین چیه؟ خوب که دقت کنیم می­بینیم همه بچه­‌های محک کم و بیش مثل آرین هستند و انگار الماسی درونشون دارن که به خانواده‌شون هم امید و اراده چند برابر می­ده.