با یاد پروفسور وثوق پزشک شدم

محمدرضا، کودک مبتلا به سرطان ۲۰ سال پیش و پزشک ۳۳ ساله امروز است. ۱۳ ساله بود که علائم تب و تنگی نفس باعث شد تا نتونه هم‌پای دوستای مدرسه‌اش فوتبال بازی کنه. اوایل فکر می‌کردن یه سرماخوردگی ساده است تا بعد از یک ماه که نشانه‌ها بیشتر شد. مراجعه به پزشک و انجام سی‌تی‌اسکن، آغاز راه درمان محمدرضا بود.
پزشکان، پروفسور «پروانه وثوق» را به اونها معرفی کردن؛ پس اونها از استان مازندران به تهران و بیمارستان علی‌اصغر اومدن تا درمان رو شروع کنن. محمدرضا در کنار مادرش که مددکار اجتماعی بهزیستی بود و قبل از پسرش همراه بیمارای دیگه بود، با سرطان مبارزه کرد.
رفتار و منش پروفسور وثوق انقدر روی محمدرضا اثر گذاشت که وقتی بعد از ۱۰ ماه شیمی‌درمانی، بدون عود مجدد، قطع درمان شد، به مدرسه برگشت و با علاقه درس‌های تجربی رو خوند و رشته پزشکی رو دنبال کرد.
کودک دیروز محک یک پزشک عمومی شده و بیشترین گرایشی که دوست داره در دوره تخصص و فوق تخصص دنبال کنه، آنکولوژی اطفاله.
محمدرضا به ما می‌گه: «اون روزها پروفسور وثوق به من و خانواده‌ام بسیار کمک کرد. حتی ابتدایی‌ترین مراحل بستری رو برامون با صبر و حوصله انجام داد. ایشون بسیار با حوصله بود. و به عنوان یک پزشک این روزها وقتی یادش می‌افتم تمام تلاشم رو می‌کنم تا شبیه‌شون باشم.»
محمدرضا اعتقاد داره که این روزا بیش از هر زمان دیگه‌ای همراهی مردم جامعه با کادر درمان احساس می‌شه و می‌گه: «امیدوارم در کنار همه مردم بتوانیم خیلی زود به شرایط عادی برگردیم و پایان بیماری را جشن بگیریم.»
شما برای پزشک بهبودیافته جوانمون چه پیامی دارین؟