از پروفسور وثوق چه آموختیم؟

روزی که استاد فرزانه پروفسور پروانه وثوق را از دست دادیم، نوشتیم: «پروانه باغ محک از میان ما رفت» این فقط یک تیتر نبود، این همه حس ما بود و هست. هنوز هم هر اردیبهشت حس و حالمان همین است. پروانه باغ محک از میان ما رفت، لیکن پرواز جاودانگی‌اش آغاز شد… دیده‌ایم که رسم پروانگی را برای ما به یادگار گذاشت. آنچه از پروفسور پروانه وثوق، بنیانگذار طب آنکولوژی اطفال ایران و رئیس فقید هیأت امنای محک به یادگار مانده، به جز صدها صدها بیمار بهبودیافته که امروز عزیزترین داشته‌شان یعنی سلامتی را مرهون دانش او هستند، یک منش و یک سبک زندگی است: اینکه در زندگی تخصصی و حرفه‌ای می‌شود دانش و علم و مهارت را با خلوص و فرزانگی و انسان‌دوستی تلفیق کرد و بدون هیچگونه چشمداشت و خودمحوری فقط یک اولویت داشت: نجات جان بیماران و صلاحِ آنها.

امروز گرچه پروفسور پروانه وثوق در کنار ما نیست اما یادگارهایش بر تار و تارک خاطرمان جاودان است و به پشتوانه شما یاورانی که دغدغه نجات فرزندان محک هرگز برایتان کمرنگ نشده، و با تکیه بر دانش و مهر صدها پزشک خون و آنکولوژی کودک در بیمارستان‌های دولتی دانشگاهی سراسر ایران، در کنار کودکان مبتلا به سرطان این مرز و بوم ایستاده‌ایم و باور داریم پروانگی مرامی جاودانه است.

یادش مانا