به سانِ رود

چندی پیش خانم کاظمی، کوهنورد موفق ایران به بخش آنکولوژی در بیمارستان محک آمده بودند، از ایشون خواستم تا برایم یادگاری بنویسد که من هر وقت اون رو بخونم بیاد مقاومت و محکم بودن ایشان بیفتم و درس بگیرم.
ایشون شعری از شاعر بزرگ ایران “سایه” نوشتند.

به سان رود، که در نشیب دره، سر به سنگ می‌زند
رونده باش

امید هیچ معجزی ز مرده نیست
زنده باش

و این شعر اونقدر پر معناست که هر وقت اونو می‌خونم انرژی مثبت می‌گیرم و کلی محکم می‌شوم و سختی‌ها رو راحت‌تر تحمل می‌کنم و مسیر درمان و بهبودی پسرم برایم دلنشین‌تر و راحت‌تر می‌شه چون سعی می‌کنم تلاش کنم تا رونده باشم.

نیره هندی (مادرِ یاور، کودکان محک)