روز هوای پاک یک هشدار برای ماست

مکان آلوده را می‌توان ضدعفونی کرد. میوه آلوده را می‌توان شست. لباس و فرش آلوده را می‌توان به دست شستشو دهندگان حرفه‌ای سپرد. خانه آلوده با جارو و گردگیری پاکیزه می‌شود. هوای آلوده را می‌توان…  می‌توان… نمی‌توان. هوای آلوده را نمی‌توان کاری کرد. نمی‌شود نفس نکشید. گاهی به آسمان نگاه کنید: این لحاف کلفت خاکستری بدبو که روی سرمان افتاده را خودمان ساخته‌ایم. تک تک ما با کارهای‌مان به ضخیم‌تر شدنش افزوده‌ایم. این غول ترسناک را خودمان از توی بطری درآورده‌ایم. می‌دانید کی؟ همان روزی که تک تک افراد خانواده حق طبیعی خود دانستند که هر کدام یک خودروی جداگانه داشته باشند. همان روزی که کارخانه‌دار و صنعتگر فقط به افزایش تولیدشان فکر کردند و هر چیزی که به دستشان رسید را سوزاندند. همان روز که درختان را بریدیم و به جایشان برج ساختیم. همان روزی که ریه‌های شهرهایمان را از جایشان درآوردیم، همان روز كه براى هوايي كه نفس مي‌كشيم برنامه ريزي نكرديم… روز هوای پاک یک هشدار است، یک یادآوری. یادآوری این که این غول را باید خودمان به بطری بازگردانیم. کافیست باور کنیم که این کار وظیفه ماست، آن وقت راه حل پیدا می‌شود. باور به وظیفه: این آخرین امید ماست…