بچه‌های محک، اصن نگران نباشین!

«تمام اتفاقایی که می‌افتاد، از این اتاق شروع شد…» کیان، برای ما قصه‌ی روزهایی که به محک می‌آمد را، با این جمله شروع می‌کند. روزی که مهمان ما شد، ۵ سال از اتمامِ درمانش گذشته بود و از پیروزی‌اش در مقابل سرطان برایمان تعریف می‌کرد. کیان برای بچه‌های محک پیغامی دارد: او با خنده به همه‌ی فرزندان محک می‌گوید «بچه‌های محک! اصن نگران نباشین! با امید و خوش‌بینی همه چی خوب میشه…»

حالِ خوب کیان، او را همیشه قهرمانِ قصه‌اش نگه داشته است! کیان حالا به فکرِ آینده است؛ در نقاشی‌هایش به شهری بی‌خودرو و پر از دوچرخه فکر می‌کند که هوایش تمیزتر باشد؛ این یعنی خودِ خودِ زندگی و امید به آینده؛ امیدی که آن را در محک پیدا کرده است…