از محک تا پاریس، آواز کسری برای قهرمانی المپیک

تو اتاق ۳۱۰ محک، پسربچه‌ای که ۳۱۰ کیلومتر راه اومده بود تا از خونه‌شون به تهران برسه، نشسته بود. برخلاف بقیه اتاق‌ها، تلویزیون روی شبکه پویا نبود و صدای کارتون نمی‌اومد. یهو دستش رو مشت کرد و گزارشگر با هیجان گفت: «شیر مادر، نان پدر حلالت، قهرمان! فقط ۲ دقیقه مونده!»

کسری کاملاً غرق تماشای کُشتی بود و اصلاً حواسش به بقیه نبود. مامانش با افتخار از هنرمندی پسرش گفت، اینکه چقدر خوب آواز می‌خونه. ولی کسری همچنان تو دنیای کشتی بود. با اینکه سرُم به دستش وصل بود، ولی با تمام وجود خودش رو به چپ و راست حرکت می‌داد، انگار که خودش رو تُشک کشتیه و می‌خواد زیرخم حریف رو بگیره، همون‌طور که با شجاعت جلوی سرطان وایساده بود.

داور سوت پایان رو زد و گزارشگر با صدای پرشور گفت: «خدا قوت قهرمان.» و همون لحظه، داور دست کشتی‌گیر ایرانی، هادی ساروی، رو به نشونه پیروزی بالا برد و سالن از فریاد شادی ترکید. از صحبت‌هاش مشخصه که محمدهادی ساروی رو از همه بیشتر دوست داره؛ اما از ناهید کیانی و حسن یزدانی و چند ورزشکار دیگه هم اسم میاره. در جواب سوال چرا هادی ساروی؟ می‌گه چون با خنده همه حریفاش رو می‌بره.

کشتی رو خیلی دوست داره اما دوست نداره کشتی‌گیر بشه. دوست داره تو آینده خواننده بشه، یک خواننده مشهور و البته محبوب. بعد با تشویق مامانش، شروع می‌کنه به خوندن آهنگی از محمد اصفهانی.

محک خیلی وقت‌ها بچه‌هایی رو دیده که بعد از بهبودی به قله‌های موفقیت رسیدن. شاید یه روز اومد که تلویزیون، بعد از قهرمانی یکی از ورزشکارای ایرانی تو المپیک، آهنگی از کسری رو پخش کرد…
ما که شک نداریم؛ شما چی؟