راه و رسم پروانه‌گی؛ فداکاری

پروانه شدن نیاز به فداکاری دارد: این‌که بر چیزهایی چشم ببندی و خواسته‌های شخصی را فدای آرمانی بزرگ‌تر کنی. پروفسور پروانه وثوق، پس از اتمام تحصیلاتشان در ایران، راهی سرزمین‌هایی دور شدند تا بر علم و مهارتشان بیفزایند. اوج جوانی و بهار زندگیشان را صرف دانش‌آموزی در غربت کردند. در همان روزها، این امکان را داشتند تا در همان کشورها بمانند و با منزلت بسیار و رفاه فراوان تا آخر عمرشان را در پیش‌رفته‌ترین و به‌روزترین بیمارستان‌های جهان، غرق ثروت و رفاه، بیماران را درمان کنند. اما برای پروانه شدن باید همه‌ این امکانات را فدا کنی: فدای وطنت که کودکانش منتظر تو هستند. اگر پروانه باشی لبخند شفای یک کودک آب و خاکت را با هیچ چیزی عوض نمی‌کنی. پروانه‌ ما نیز چنین کرد. پروانه به خانه‌اش بازگشت چون فداکاری، رسم اول پروانگی است.

در خبرهای آینده می‌کوشیم نوری بر زوایای زندگی و حرفه‌ی پروفسور پروانه وثوق بیفکنیم.